Heb jij je ook weleens afgevraagd hoe jouw kinderen zijn bij je ex-partner en zijn gezin?

Ik weet nog goed dat mijn ex-partner het nieuws vertelde dat hij een nieuwe vriendin
had. Voor mij was het geen onbekende, ze kenden elkaar van werk. Ik vond haar altijd al een mooi mens. En dat zij elkaar leuk vinden begrijp ik wel; ze delen dezelfde interesses en hebben dezelfde stijl van leven. Ik merkte dat ik het spannend vond hoe dat nieuwe gezinnetje functioneert.

Een klein stemmetje in mij werd toch ook onzeker over mijn “moeder-zijn”. Stel nou dat ze een leukere moeder is dan ik en zij dingen met hen gaat doen die ik niet met ze doe?

Ik herinner me nog goed de eerste weekenden dat de meisjes terugkwamen van papa én zijn nieuwe vriendin. De meisjes zagen er prachtig uit; mooie kleren, nageltjes gelakt, haren ingevlochten kortom super en ze waren helemaal blij. Tja, leuk voor de meiden natuurlijk en voor mij confronterend want het geduld om hun haren in te vlechten heb ik doorgaans niet... Enerzijds superblij voor ze en anderzijds...

De relatie tussen mijn ex en zijn nieuw samengesteld gezin én mijn nieuw samengesteld gezin, is zeker gegroeid in de loop van de tijd. Bij de verjaardagen van de meisjes is iedereen van alle kanten hartelijk welkom. Voor de meisjes horen zowel de kinderen van de vriendin van papa als de kinderen van mijn partner erbij! Met recht één grote patchworkfamilie bij elkaar.

Toch werd ik even van mijn stuk gebracht tijdens de verjaardag van één van de kinderen van de vriendin van papa. Het was de ontdekking dat de meisjes écht in twee werelden leven, met in ieder huis eigen gebeurtenissen, rituelen, regeltjes, maar ook andere gedragingen. Voor het eerst zag ik mijn meisjes anders doen, anders handelen, anders bewegen en soms ook gewoon anders praten.

Ik wist niet zo goed wat ik daarmee moest en hoe ik daarover dacht. Enerzijds mooi om te zien hoe zij mee kunnen bewegen en anderzijds heftig om te zien wat zo’n situatie met zich meebrengt.

Het heeft mij doen inzien dat een samengesteld gezin bestaat uit twee werelden. De kinderen moeten zich continu aanpassen in gezelschap, twee huizen, verschillende regels en opvoedstijlen. Sommige verschillen zijn klein en andere weer groot, sommige zijn plezierig en andere (totaal) niet!

Dat bracht mij op de volgende vragen:

• Waren de meisjes wel zichzelf?
• Was “jezelf kunnen zijn” plek afhankelijk?
• Welke aanpassingen deden ze aan zichzelf per verschillende plek
• Wat lieten ze van zichzelf op de verschillende plekken achter?
• En dan kon ik natuurlijk wel denken dat ze bij mij/ons zichzelf zijn maar ís dat wel zo? Of waren ze bij hun papa meer zichzelf?
• Het heeft mij in ieder geval veel inzicht gegeven;
• Inzicht in mezelf (Hoe ga ik om met dit soort zaken?)
• Meer inzicht in mijn kinderen (Hoe kan ik hen helpen/ondersteunen in het zijn van
• jezelf)
• Meer inzicht in mijn ex-partner (Op welke manier voedt hij ze op?)
• Én meer inzicht in de manier waarop mijn huidige partner de kinderen opvoedt.
• (Waar liggen de raakvlakken en waar kunnen we elkaar wat lastiger vinden?)

De kunst is dus om op elke plek, waar dan ook en met wie dan ook jezelf te kunnen en durven zijn!