Enige tijd geleden zijn we bij de notaris geweest om het één en ander aan te passen aan onze samengestelde situatie anno nu.  Ons samenlevingsovereenkomst ging over naar het vast leggen van onze huwelijkse voorwaarden en daarmee ook het opnieuw aanpassen van onze testamenten.

Zes jaar geleden hebben we afspraken vast gelegd om ervoor te zorgen dat onze kinderen (eigen en stiefkinderen) goed achtergelaten zouden worden. Daarin hebben wij toentertijd bijvoorbeeld vastgelegd dat wij vanuit liefde zorgplicht zouden hebben naar elkaars kinderen. De kinderen waren toen in de leeftijd van 6 tot en met 11 jaar. We hadden onze ‘roze bril’ nog op en vonden het een prachtig gevoel om elkaars kinderen nog te ondersteunen als de andere ouder zou komen te overlijden. Zoals bijvoorbeeld dat de kinderen zouden blijven komen naar ons gezamenlijk huis (zelfs al is de biologische ouder overleden) zodat ze het leven konden beleven wat ze hadden gehad, of dat we ze kunnen vertellen over hoe hun papa of mama in het leven stond (in de vooronderstelling dat de andere ouder (ex-partner) niet met zoveel liefde en passie over papa of mama van de kinderen zou vertellen en ze mee zou geven hoe hij of zij in het leven stond), of de waarden en normen die zij/hij belangrijk vond en hoe die te leven… Daarbij zouden ze alle gekke en bijzondere verhalen horen.

Anno nu, dus 6 jaar later, zijn de kinderen groter en onafhankelijker geworden. Ze leven hun eigen leven en ontwikkelen hun eigen visie op de wereld en daarmee ook hun eigen inzichten op hun ouders. En op de vraag “zou je blijven komen naar huis ook al woont / leeft je vader of moeder hier niet meer?” kwam het antwoord “nee”. De ene gaf als reden dat het haar te veel pijn zal doen om terug te komen in het huis en de ander vond het niet meer nodig omdat ze nog een ouder heeft… 

Welke plek heb je dan als stiefouder in het gezin? Is er überhaupt erkenning voor alles wat je al die jaren hebt gedaan? Is het dan wel voldoende geweest?

Er kwam een discussie los over de (toegevoegde) waarde van mijzelf als stiefouder. 

Als ouders kijk je heel anders naar de gezinssamenstelling dan als kinderen. Vanuit mijn praktijk hoor ik nog wel eens de schrijnende verhalen over een stiefouder, die jarenlang gezorgd heeft voor zijn stiefkinderen, na het overlijden van zijn partner er een grote onenigheid is ontstaan over de nagedachtenis / erfenis.  Met als gevolg dat er geen contact meer is tussen de kinderen maar ook niet meer met de kleinkinderen.

Mijn grote voorbeeld is mijn oma (ik noem haar superoma), gescheiden in 1948 en later getrouwd met opa B. die al 2 eerdere huwelijken heeft gehad met respectievelijk 4 en 3 kinderen per gezin. Ik vroeg wel eens aan haar hoe ze dat allemaal kon fixen en hoe ze daarin stond. Steevast vertelde ze mij dan dat het enige wat je kan doen is onvoorwaardelijk geven omdat jij het wilt. Dan is het zuiver voor jezelf en voor de ander. Altijd beschikbaar zijn en blijven vertrouwen. Nou, dat hebben we geweten; bij haar uitvaart op 103 jarige leeftijd zat de kerk vol met warme en lieve mensen uit de gehele patchwork familie.

Vaak hoor ik stellen hetzelfde zeggen als toen wij op de roze HSL zaten. Het is prachtig om dat gevoel vast te houden en verder te ontwikkelen. Hebben jullie er al eens over gesproken hoe de situatie bij jullie is? Welke inzichten zijn er t.a.v. kinderen en het contact in de nabije toekomst?

In de praktijk leren we stellen inzichten te geven in de dynamiek van een samengesteld gezin. Wat mag én kan je verwachten van elkaar als partners, mede opvoeders en van de kinderen. Inzichten over wat er speelt zowel boven de waterlinie als veel belangrijker nog onder de waterlinie. Het is heel essentieel voor de relatie om met elkaar daarover in gesprek te blijven en te evalueren of iedereen nog op dezelfde trein zit. Voorwaardelijk of onvoorwaardelijk? 

Ook nieuwsgierig geworden hoe het er bij jullie aan toe gaat, neem dan contact op!