Een rustige vrijdag avond op de bank, lekker The Voice Kids kijken met mijn partner en jongste stiefdochter. Heerlijk onderuit, na een week hard werken even met de pootjes op de bank en niet na hoeven denken, heerlijk relaxt, zou je denken…

 
Dan komt mijn eigen dochter naar beneden met dat elektronische ding eeuwig aan haar hand geplakt... en ploft naast me neer én ook tussen ons in.
Ik zeg: ‘liefje, zou je je telefoon even kunnen wegleggen en samen met ons tv kunnen kijken?’ Zonder haar blik ervan af te halen zegt ze: ‘Ja zoho....’ Ik herhaal na een minuutje mijn verzoek. Ze staat op en verplaatst zich naar een andere plek. Verontwaardigd kijkt ze me aan alsof ik het ergste wat er bestaat aan haar vraag en zegt tegen mij: ‘mama, wil je dat ik weer naar boven ga...’ Huh, wat is dit nu weer…??
Direct heb ik een dilemma; heel fijn vind ik het als ze beneden is, want als puber is ze (te) vaak op haar kamer. Als ze dan beneden is ben ik ook graag in contact met haar, maar met dat ‘ding’ in haar hand, is zij meer in contact met de buitenwereld. Al haar gesprekken (lees haar hele leven) en contact met de ‘buitenwereld’, gaan over de app, insta of snap. Dus ergens begrijp ik ook wel dat haar telefoon aan haar vastzit. 

Het dilemma in mij is nog in volle gang over wat en hoe ik nog zal reageren, wanneer er een kussen voorbij komt zeilen… Mijn partner gooit speels een kussen naar mijn dochter om haar uit te dagen en te bereiken om haar ‘erbij’ te halen voor de gezelligheid.
De bom slaat in. Ze negeert hem en mijn onderbuikgevoel reageert... Oh nee, dit gaat de verkeerde kant op... Mijn partner maakt de keuze om weg te gaan uit de situatie en ik ga in gesprek met mijn dochter. Als een echte puber (en dat is ze in het kwadraat) draaien haar ogen naar boven, en dát haalt bij mij het bloed onder mijn nagels vandaag. Ik voel dit gaat nu helemaal verkeerd en weet het gaat mis...
Over en weer vliegen er opmerkingen en beschuldigingen, wie kan wie het hardste ‘slaan’ met woorden?

Time out! 

Waar liggen de grenzen van huisregels en opvoedregels. Waar wil ik zo graag op redelijke en gelijke voet staan in de relatie met mijn dochter en waar sta je als ouder. Wat wil je meegeven in jouw opvoeding, hoe mag of moet je aanspreken op ‘normaal’ gedrag?
Ik voel de spagaat in mezelf, naar mijn kind en naar mijn partner. 

Ik voel het haarfijn in mijn onderbuik wanneer een grens overgeschreden wordt tussen een huisregel en een opvoedregel. En daarbij word ik dan weer uitgedaagd door mijn puberende dochter; zij is mijn spiegel om te blijven geloven waar ik in geloof. In ons samengestelde gezin is en blijft haar opvoeding mijn verantwoordelijkheid, mijn partner heeft hierin slechts een ondersteunende (bij)rol. Daarbij helpt het enorm dat wij dezelfde normen en waarden hebben voor de opvoeding van alle kinderen in ons huis en dat wij weten hoe we elkaar hierin kunnen helpen en ondersteunen. 

Ook nieuwsgierig geworden hoe het er bij jullie aan toe gaat, neem dan contact op!