Intro: dit koppel leeft in een samengesteld gezin sinds 2 jaar. Anita heeft 2 dochters (10 en 8) uit een eerdere relatie en Willem heeft een zoon (7) en een dochter (5) uit eerder huwelijk. Ze wonen nu sinds een jaar samen…

Anita: Mijn dochters zijn bij ons op maandag, dinsdag, woensdag en vrijdag, om de week ook het weekend.  Sinds de verhuizing (naar een dorpje verder) hebben zij erg moeten wennen aan dat de dingen anders gaan, ook al zijn het gewone dagelijkse dingen. Wij proberen met z’n allen er een zo gezellig mogelijk thuis van te maken. Toch zijn er situaties waar ik helemaal gek van word en direct voel dat de spanning tussen ons oploopt. En dat kan iets heel simpels zijn. Het laatste voorbeeld is over de plek op de bank (maar dat kan voor hetzelfde geld de plek in de auto of aan tafel zijn). Mijn meisjes zitten op maandag t/m woensdag op hun ‘eigen’ plekje op de bank.  Op donderdag zijn ze naar hun papa en komen de kinderen van Willem bij ons, die zitten natuurlijk ook gewoon op ‘hun’ plek op de bank. En op vrijdag zijn we met z’n allen en de ruzie begint over wie waar mag zitten op de bank...? Mijn meisjes zeggen dan dat ze vaker op de bank zitten dan de andere kinderen en dat het meer hun plek is?! En de kinderen van Willem zeggen dat het net zo goed hun bank is?! Als ik in mijn reactie de meisjes steun dan heb ik ruzie met de kinderen van Willem en dus ook met Willem! Als ik de kinderen van Willem en Willem steun dan heb ik ruzie met mijn kinderen! Met andere woorden; ik doe het dus nooit goed! Sta dan zó tussen twee vuren…

Willem: Ja, dat herken ik zeker wel wat Anita vertelt, mijn kinderen zie ik de ene week donderdag en vrijdag en de andere week donderdag t/m maandag morgen. Ik weet dat het de consequentie is van scheiden maar ik mis ze enorm door de week, soms heb ik gewoon het gevoel dat ik bij het verkeerde gezin aan tafel zit op maandag t/m woensdag. Als mijn kinderen komen dan ben ik dolblij en wil dan dat we met z’n allen een gezellige dolle familie zijn met het huishouden van Jan Steen. En hoe graag wij ook bij elkaar zijn, zodra we met z’n allen zijn is de dynamiek heftig. Vooral over de plaatsen in huis zijn dan een bron van gevecht. Het is nooit goed; de één moet of wil altijd de plek van de ander hebben. Als een soort politieagent sta ik dan de boel te regelen, wat eigenlijk altijd resulteert in dat wij weer ruzie krijgen. Ik wil gewoon op mijn manier tegen alle kinderen kunnen zeggen wat ik ervan vind, dat heb ik altijd zo gedaan. Ik wil geen 2 kampen in huis; ik wil een gewoon gezin zijn! 

Stiefgoed Professional: Hierboven is heel mooi het verlangen naar een gezin beschreven en ook hoe lastig het kan zijn binnen een samengesteld gezin. Dat werkt toch echt anders dan in een kerngezin. Met de verschillende dynamieken die er ontstaan als iedereen in huis is. Dat het soms hard werken is om iedereen een thuis gevoel te geven. Het zoeken, vinden of willen van een plek kan soms echt letterlijk zijn. De zitbank, autostoelen of de plaatsen aan tafel zoals hierboven zijn een goed voorbeeld. Als je twee gezinsculturen samenvoegt kost dat energie, open visie en doorzettingsvermogen. Het heeft ook tijd nodig om een eigen gezinscultuur te vormen. Verloopt dat proces stroef en zijn er veel escalaties dan kan het best zijn dat er nog een onderliggend gebied is dat nog niet is aangekaart of afgerond, zoals hier bijvoorbeeld nog onverwerkte rouw van een scheiding en/of het verlangen naar een kerngezin. Hieraan hebben we gewerkt tijdens onze sessies. Een mogelijk antwoord is hoe ze op hun eigen manier in staat zijn om als koppel op hun eigen plek blijven staan en kunnen bouwen aan de fundering van hun samengestelde gezin. Met alle verlangens in een realistisch kader.