Een verhaal uit mijn praktijk.

“Papa, jíj ging weg, jíj liet mij alleen”

“Jij ging naar háár. Dat alles anders is geworden, is dus joúw schuld. Mij liet je in de steek…” Keer op keer slingert Lizzy deze verwijten naar haar vaders hoofd. Hij, Bart, wordt er moedeloos van. Al doet hij nog zo zijn best, in de ogen van zijn dochter kan hij werkelijk niets meer goed doen. 

Hij vertelt dat de liefde voor zijn vrouw al een tijdje voorbij was, toen hij Debby tegenkwam. Bewust koos hij ervoor om bij haar in te trekken. Dichtbij zijn nieuwe liefde, verder weg van zijn dochter. Letterlijk en figuurlijk. Ook daarvan was hij zich bewust. Nu heeft Lizzy zo’n hekel aan Debby, dat ze niet meer wil komen. Wanneer hij zegt dat hij haar mist, verwijt ze hem dat alles zijn schuld is. 

Stiefmoeder Debby doet alles om de deur voor Lizzy open te houden. Maar door alle ruzies ziet ook zij haar stiefdochter liever gaan dan komen. 

Loyaliteit

Het valt Bart op dat zijn dochter precies zo reageert als haar moeder. Elk contact ontaardt in ruzie. Ook zijn ex verwijt hem dat alles zijn schuld is. Hij is immers degene die wegging! 

Ik leg Bart uit dat kinderen het verdriet van de ouder aanvoelen. Uit loyaliteit gaat Lizzy zich net zo gedragen als haar moeder. De pijn van haar moeder wordt zo háár pijn. Daardoor raakt ze verwijderd van wat ze zelf wil, wordt onzeker. Als reactie hierop zie je dat een kind de andere ouder afwijst om zich weer veilig te kunnen voelen. Vaak trekt een kind naar de ouder die het het moeilijkst heeft én waar het meestal woont. Meestal gebeurt dat onbewust en onbedoeld.

Wat je vervolgens vaak in samengestelde gezinnen ziet gebeuren is dat de andere ouder conflicten zoveel mogelijk vermijdt. Uit angst dat een kind besluit niet meer te komen. De stiefouder vindt het lastig om het verdriet van ouder en kind te zien. Daarom doet Debby zo haar best om de weekenden zo leuk mogelijk te maken. Zo vervult ze, onbewust, de rol van de betere moeder.

Rouw

Zowel Bart als Lizzy hebben verdriet om wat was maar nooit meer komt. Lizzy rouwt om haar vader. Ze mist hem. Ik vertel Bart dat ze het nodig heeft om te horen dat hij nog steeds elke dag haar vader is, ook al is hij niet fysiek aanwezig. Haar (huil)buien betekenen dat zij in nood is. Hoe erger de buien, des te groter haar nood. Pas als er voldoende erkenning is geweest, kan ontspanning volgen. 

In de eerste plaats is het onvermogen van de volwassenen oorzaak van de ontstane situatie. Daarom nodig ik Bart en Debby uit voor een volgende afspraak. We gaan onderzoeken wat ervoor nodig is om rust in het gezin te krijgen. Zo nodig volgt later nog een afspraak met Lizzy. Uiteraard wanneer alle ouders daarmee akkoord gaan.