Herken je dit; kort lontje, overprikkeld zijn, langer in emotie blijven hangen, engelengeduld is foetsie, minder makkelijk kunnen loslaten, hartkloppingen, verminderde concentratie, slechter slapen, huilbuien, rusteloos of lusteloos, angst en paniek?

Ik dacht toch echt dat ik tegen een burn-out aan zat óf in mijn overleefstrategie óf had het toch te maken met mijn hyperventilatie…. Ik voelde dat het niet lekker ging en gaf de situatie, dynamiek van het samengestelde gezin of partner de schuld.

Had ik het toch even goed mis!!

Ja, dit zijn namelijk óók allemaal signalen die er kunnen ontstaan tijdens de menopauze. Ik was 44 toen ik in de overgang kwam. Ik merkte het aan mijn verminderde spierkracht, ‘brain fog’, engelengeduld raakte op, lijf wat veranderde, minder zin in seks, minder goed slapen. Maar ach, ik had het lang niet zo erg als mijn moeder, want die liep met hele theedoeken rond tegen de opvliegers en lakens werden elke dag verschoond door het nachtelijke zweten. Dus wat liep ik te zeuren dat je lijf wat veranderde en dat met de (meegekregen)overtuiging dat je niet moest zeuren en dat het altijd erger kon.  Had ik het maar eerder geweten….

In de overgang is stress een VETTE katalysator voor een negatief effect op de overgang en laat ik daar nou meer dan voldoende op mijn bordje van hebben gekregen. 

Korte schets: moeder met herseninfarct, verhuizing en opnieuw gaan samenwonen, met 5 pubers in één huis, 10 dagen na ons trouwen kreeg mijn man een herseninfarct, opvang van gezin en financiën. ‘Niet piepen, er waren er meerderen die het echt erger hadden..’

Tja dus ik dacht, ik zit gewoon in de overleefstrategie, dan heb je ook geen zin in seks, om zacht en liefdevol te zijn, dan ben je gewoon in je reptielen brein keihard aan het werk (dag en nacht). Laat nou ook tijdens de overgang de hormoonschommelingen dezelfde reacties geven. Oestrogenen en progesteron verminderen afwisselend van elkaar in tijd waardoor alle bovenstaande symptomen ontstaan. 

Gevolg was dat ik mezelf steeds meer en meer kwijtraakte. En niet alleen mezelf maar ook de verbinding met mijn man met als gevolg de ruzies en discussies die opliepen. Elkaar uiteindelijk niet meer kunnen bereiken. Nu bijna 2 jaar nadat we de stekker eruit hebben moeten trekken ben ik door een training over de menopauze bewust geworden wat er allemaal bij komt kijken. Inmiddels noem ik het een sluipmoordenaar voor de relatie. Het ontstaat namelijk niet ineens; dit geleidelijke proces kan tussen de 5 en 10 jaar duren met meer of minder duidelijke klachten.

Terugdenkend aan wat er allemaal anders had kunnen lopen en welke andere keuzes er gemaakt hadden kunnen worden. Wellicht dan…

In mijn praktijk komen verschillende stellen (partners in kerngezinnen en in samengestelde gezinnen) en bijna allemaal in de leeftijdscategorie tussen de 36 en 51+. Hoe fijn zou het zijn als het onderwerp menopauze meegenomen wordt in de veranderingen binnen een relatie.

Eenvoudigweg niet om het de schuld te geven, NEE!  Juist om eraan te gaan werken, want van de symptomen heb je allebei last. Het is ook een fase waarin meestal veel gebeurd; denk maar eens aan (schoon)ouders die omvallen of waarvan de zorg meer wordt, kinderen die in de puberteit komen/zitten of juist de deur uitgaan, veranderde visie op leven/werk. Er ontstaan ook mooie aspecten tijdens de menopauze; bewustere keuzes over wat er werkelijk toe doet, groeien in wijzer en sterker worden, ambities nastreven, meer tijd voor jezelf en de relatie.

Hoe kan je samen ook in deze storm blijven staan en in verbinding blijven?

Het is goed om te checken bij jezelf of je partner:

·      Welke signalen herken je?

·      In welke fase zit je?

·      Welke invloed heeft stress? 

·      Welk referentie kader heb je, hoe ging je moeder, oma of gaan je vriendinnen hiermee mee om?

·      Welke overtuigingen heb jij (meegekregen)?

·      Kan je nog opladen?

·      Kan je nog in verbinding blijven?

·      Hoe kan je elkaar hierin ondersteunen?

Zijn er nog vragen over dit stuk of wil je meer informatie, neem dan contact op met Anouk.